Ny leike til minstemann

Minsteguten i huset er fødd med Downs syndrom. Det har unektelig gitt oss ein del å tenke på dei siste to månadene, og gjort at me har fått ein del nye perspektiv  på ting. Ei av dei viktigaste utfordringene framover no mens han er liten, er å sørge for at han får rikelig med stimulering, både fysisk, sosialt og sansemessig. Som mamma med pasjon for handlaga leiker griper eg jo naturlegvis muligheita for å lage noko nytt!

Denne hodefotingen som eg kallar den er inspirert av noko eg har sett før, eit ansikt i filt. Tanken er at den høge kontrasten i fargane (svart, kvitt og raudt) er lett å sjå og noko spedbarn tydeleg reagerar på. Lett gjenkjennelege ansiktstrekk er bra for sosial trening, leiken kan f.eks. hengast opp i bilsetet slik at guten har noko å sjå på under lengre bilturar. I tillegg til berre ansiktet ville eg også ha noko som kunne utfordre sansane på litt sikt når han begynner å ta på og halde ting. Derfor la eg til heilt enkle armar og bein, med knutar ytterst. Eg kan huske at dei andre to ungane likte å fikle med knutar då dei var små. Som vanleg har eg brukt ullstoff frå gamle, tova gensarar, og fylt hovudet med rein ull. I tillegg har eg sydd inn knitreplast i hovudet og beina, slik at det blir litt lyd når ein tar på dei. Plasten kjem rett og slett frå ein pakke nudlar som var middag sist veke. 

Foreløpig synest minsten det er kjekkare med ekte ansikt, kven kan vel klandre han for det. Men han viser heldigvis interesse for denne her også, så då er mammaen fornøyd. Og dessutan har han jo ivrige storesøsken som er veldig opptatt av broren, så eg trur ikkje det skal mangle på sosial stimulans framover!